Het is de vraag die mij het meest gesteld wordt bij oudercoaching: 'Hoe bewaar ik mijn geduld? Hoe zorg ik dat ik niet uit mijn slof schiet?' Het gebeurt ons allemaal wel eens. Vorige week nog bedacht mijn jongste spruit dat het een goed idee was om mij om half twee 's nachts wakker te maken om me te vertellen dat hij de volgende dag een s.o. Duits had en dat hij was vergeten om daar voor te leren. Hij kon niet slapen van de spanning en hij kwam naar mij toe voor steun of een oplossing. Maar helaas, half twee 's nachts bleek niet het beste moment om mij daarom te vragen. Ik schoot ontzettend uit mijn slof en gaf hem op zijn kop omdat hij zijn boeltje niet goed georganiseerd had. Overdag, fris, fit en uitgerust had ik het nooit zo aangepakt, maar ja... 

Deze vraag wordt mij vaak gesteld tijdens een kennismakingsgesprek. En het is een hele belangrijke! Want, leuk, als jouw kind een weerbaarheidstraining komt volgen of aan de slag gaat met faalangst of zelfvertrouwen, maar hoe krijg je nu voor elkaar dat je kind het geleerde niet alleen gezellig bij mij in de praktijk laat zien, maar dat hij of zij dat ook op andere plekken gaat doen? 

Het is alweer een jaar of vijf geleden. Ik ben in gesprek met de leerkracht van mijn zoon. Ze gaan met de hele klas een dansje opvoeren tijdens de open avond en zoonlief vertikt het om mee te doen. In zijn eigen woorden: "Ik ben niet van plan om voor gek te gaan staan." Blijkbaar heeft hij niet zo heel veel vertrouwen in zijn eigen danskwaliteiten. Dan vraagt zijn zijn juf me: "Hoe ga je zelf eigenlijk om met dingen die je niet zo goed kunt? " "Ehm....", stamel ik, en blijf verder stil. Mijn hoofd ratelt als een malle, op zoek naar een voorbeeld. Wanneer kon ik voor het laatst iets niet zo goed? En wat deed ik toen? Met tegenzin moet ik bekennen dat dat dus eigenlijk nooit gebeurt. Ik doe geen dingen die ik niet goed kan....

In groep 6 zat hij al, maar zelfs de sommen uit groep 3 waren te lastig voor hem en eigenlijk had hij de moed al opgegeven. Rekenen gaf alleen maar stress en allemaal andere rot gevoelens. En dat deed wat met hem, toen hij voor het eerst bij mij kwam, nu een half jaar geleden, zei hij voor alles:”sorry”. Sorry dat hij de som niet wist, sorry dat zijn pen leeg was, sorry dat hij het nog niet begreep..

Vandaag heb ik een sticker, een krul en een klop op mijn schouder verdiend want na maanden (ja echt) van uitstel en hard wensen dat het probleem magisch vanzelf zou verdwijnen heb ik eindelijk de vlotter van de w.c. gerepareerd.

Als je het woord "weerbaar" in het woordenboek opzoekt dan vind je daar als omschrijving: "in staat zijn tegenstand te bieden". Ik zou liever een andere omschrijving gebruiken. Weerbaarheid zie ik als: in staat zijn om op een goede manier voor jezelf op te komen.

Lezen is een fantastische activiteit. Los van dat het een heel fijne manier is om te ontspannen en je te vermaken stimuleert het een heleboel onderdelen van de ontwikkeling van je kind. Door te lezen leer je nieuwe woorden en ideeën kennen. Je leert je te verplaatsen in andere mensen. Je leert over plekken en werelden waar je in het echt niet zo snel komt. Het stimuleert je fantasie en je creativiteit. Lezen traint je geheugen en concentratie. Kinderen die veel lezen kunnen beter spellen en schrijven. Lezen vermindert stress en zorgt voor een beter humeur en het opent de deur naar een schat aan informatie. En niet onbelangrijk, goed kunnen lezen is essentieel om je te kunnen redden in de maatschappij. Of je nu een nieuw paspoort wilt aanvragen, een vakantie wilt boeken of een nieuwe energieleverancier zoekt, alles moet online, en dus zal je goed uit de voeten moeten kunnen met schriftelijke informatie.

Waarom doe je het zoals je het doet? Waarom gaat de zoon van je buurvrouw al maanden zelfstandig naar school en loop jij nog mee? Waarom eten jullie elke avond aan tafel? Waarom hebben jullie er allebei voor gekozen om in deeltijd te werken of juist niet? En waarom kan jij zo boos worden als je kind een grote mond tegen je heeft terwijl je partner daar veel minder zwaar aan tilt? Dat heeft alles te maken met je waarden.

Helemaal aan de basis van "sociaal vaardig" zijn, staat het kennen en herkennen van emoties, bij jezelf en de ander. En eigenlijk is dat heel logisch. Om fijn te kunnen spelen met andere kinderen helpt het enorm als je kunt zien wat er met een ander aan de hand is. Alleen dan kun je je eigen gedrag daar op aan passen en zal het spelen veel makkelijker en gezelliger gaan. 

Het is een hele vrolijke sessie. Manuel ligt werkelijk dubbel van het lachen. Want opeens heeft hij helemaal door hoe hij normaal gesproken van een mug een olifant maakt. En dat dat helemaal nergens voor nodig is. Op de grond ligt een lijn met de cijfers van 1 tot 10 er op. Ik noem steeds een gebeurtenis en Manuel gaat dan staan bij het cijfer wat het best aangeeft hoe erg hij iets vindt. "Een spreekbeurt houden voor de klas?" "Ow, dat vind ik juist leuk om te doen, helemaal niet erg!" vol overtuiging gaat Manuel op de 1 staan. "Ok en als je bij voetbal op het doel schiet, maar je mist?", "Ja, dat vind ik wel heel erg", Manuel loopt naar de 8, "Dan had mijn team misschien wel kunnen winnen en door mij lukt dat dan niet." "Moet jij dan in je eentje zorgen dat jullie winnen? Kunnen de anderen niet ook scoren? " "Ja, dat wel, " geeft Manuel toe, "We zijn wel een team, maar ik heb dan de kans en als ik die niet pak dan is dat rot voor het hele team, want ik sta in de spits". "En als iemand uit het middelveld de bal verliest en hem niet bij jou krijgt?  Is dat dan ook 8 erg? Dat is toch ook een gemiste kans?" Tja, dat weet hij eigenlijk niet zo goed, dat is ook wel balen, maar niet zo erg dat het als een 8 voelt. En als hij er over nadenkt, dan wordt hij helemaal niet boos op de jongen uit het middenveld als hij de bal verliest, maar wel op zichzelf als hij een keer mis schopt.

Honderd keer hetzelfde vragen. Elke keer weer dat gezeur over de vaat, de hond, de kleren op de vloer...En elke keer wordt het lastiger om het vriendelijk te zeggen. Kan het ook anders? Ja! Er bestaat geen "fool-proof" manier die altijd werkt. Kinderen zijn nou eenmaal geen robots en ze zullen nooit in alle gevallen meteen in de houding springen als jij wat van ze vraagt. Maar met de tips uit dit blog maak je wel de kans een stuk groter dat je kinderen zich onderdeel voelen van jullie huishouden en hun deel willen doen om het gezellig en schoon te houden.

Nee, echt niet. Ook al denken veel mensen dat zij stress krijgen van toetsen, wedstrijden, onbekende mensen, op het podium staan of het moeten houden van een spreekbeurt. Het zijn niet deze situaties die de stress veroorzaken. Denk maar eens logisch na...als dat zo was dan zou bij iedereen die een toets moest doen of een presentatie moest houden het angstzweet uitbreken. Maar dat is niet zo, sommige mensen genieten er zelfs van.