"Op jou kan ik tenminste rekenen"

Je kunt er soms jaloers van worden. Op de camping, in de kleutergroep, of gewoon in de straat-zet jonge kinderen bij elkaar en ze gaan vanzelf samen spelen. Meestal tenminste, want er zijn ook situaties waarin het wat lastiger kan zijn voor een kind om "erbij te horen". Als een groepje al gevormd is bijvoorbeeld, en jouw kind komt er later bij. Zoals bijvoorbeeld na een verhuizing of een wisseling van school. Ook verlegen en afwachtende kinderen kunnen soms moeite hebben om hun plekje te veroveren. En dan zijn er nog de sociaal wat onhandigere kinderen. Ze willen wel, en bedoelen het ook goed, maar door druk of onhandig gedrag gaat het samen spelen soms mis.

Boos zijn hoort er bij. Het is de manier waarop je lichaam aangeeft dat iemand over je grenzen gaat of dat er dingen dringend anders moeten. Als je kind zo af en toe boos wordt, is dat prima en kun je het gewoon even laten uitrazen en daarna samen praten over een oplossing.

Spellen in het Nederlands is nog best lastig. Ook veel volwassenen blijven hier moeite mee houden. Er zijn ook zoveel regels en uitzonderingen op die regels. En ook als je denkt dat je ze allemaal kent en overal aan gedacht hebt, dan is een foutje nog zo gemaakt. Hoe leert je kind al die regels kennen en toepassen op de basisschool?

Het kan de sfeer in huis behoorlijk beïnvloeden. Ruziemakende kinderen. Of jij nu extra lekker hebt gekookt, je verheugt op een gezellig familie-uitje of gewoon verlangt naar een uurtje rust...je (b)engeltjes trekken zich er niks van aan. Er hoeft maar "iets" te gebeuren: een scheve blik, een verkeerde opmerking, een kleine aanraking en de vlam slaat in de pan. Mokken, mopperen, lelijke dingen zeggen, elkaar niks gunnen of zelfs vechten. Het is heel naar om je kinderen zo tegen elkaar te zien doen. Hoe ga je hier mee om?

Deed jouw kind dat ook? Als dreumes bij het kiekeboe spelen zijn handen voor zijn ogen doen en dan denken dat het vreselijk goed verstopt zat? Superschattig en het toppunt van je niet in een ander kunnen verplaatsen. Je kind dacht immers: "Ik zie jou niet, dus jij ziet mij ook niet". Empathie of je in een ander verplaatsen is dus iets wat je moet leren. De meeste kinderen leren rond een jaar of vier dat andere mensen niet automatisch hetzelfde weten of denken als zij. "Theory of Mind" heet dat. Rond deze leeftijd beginnen kinderen ook steeds beter te liegen. 

Bijna alle kinderen krijgen er een cijfer voor op hun rapport. Maar wat wordt er nu precies bedoeld met een 'goede werkhouding'. Eigenlijk is het een verzamelbegrip voor een heleboel vaardigheden en eigenschappen, die samen maken dat je kind zelfstandig zijn werk kan maken. Om bijvoorbeeld rekensommen te kunnen maken moet je kind voor, tijdens en na het werken dingen doen en laten om tot een goed resultaat te komen en er wat van op te steken. Want dat is natuurlijk uiteindelijk het doel. Dat je kind wat leert door het maken van de sommen. Welke eigenschappen en vaardigheden je kind hierbij helpen leg ik hier onder uit.

Home » Wat maakt begrijpend lezen zo moeilijk?

Het is helemaal niet gek als kinderen het lastig vinden om om te gaan met hun verlies. Veel volwassenen vinden het ook nog steeds lastig. Daarnaast is winnen vaak het doel van het spel. Als je dan verliest dan ging het dus niet zoals je wilde en daar kan een gevoel van falen bij komen. Daarnaast is ambitieus zijn in principe natuurlijk een positieve eigenschap, die je kind ook veel goeds kan opleveren.

En toen stond opeens de hele wereld op zijn kop. Tussen de thuisschool, thuiswerk, mantelzorg en slalomboodschappen door probeerden we met dagschema's toch nog iets gedaan te krijgen. Ons productief en nuttig te voelen. Vast te houden aan wat we hadden. Structuur moest er zijn. En dat werkte natuurlijk voor geen meter..

Het is de vraag die mij het meest gesteld wordt bij oudercoaching: 'Hoe bewaar ik mijn geduld? Hoe zorg ik dat ik niet uit mijn slof schiet?' Het gebeurt ons allemaal wel eens. Vorige week nog bedacht mijn jongste spruit dat het een goed idee was om mij om half twee 's nachts wakker te maken om me te vertellen dat hij de volgende dag een s.o. Duits had en dat hij was vergeten om daar voor te leren. Hij kon niet slapen van de spanning en hij kwam naar mij toe voor steun of een oplossing. Maar helaas, half twee 's nachts bleek niet het beste moment om mij daarom te vragen. Ik schoot ontzettend uit mijn slof en gaf hem op zijn kop omdat hij zijn boeltje niet goed georganiseerd had. Overdag, fris, fit en uitgerust had ik het nooit zo aangepakt, maar ja... 

Deze vraag wordt mij vaak gesteld tijdens een kennismakingsgesprek. En het is een hele belangrijke! Want, leuk, als jouw kind een weerbaarheidstraining komt volgen of aan de slag gaat met faalangst of zelfvertrouwen, maar hoe krijg je nu voor elkaar dat je kind het geleerde niet alleen gezellig bij mij in de praktijk laat zien, maar dat hij of zij dat ook op andere plekken gaat doen?