"Ik mag niet denken dat ik het niet kan, want als ik dat denk dan krijg ik stress en dan mislukt mijn werk helemaal." De avond van te voren kan ze daar al over in de stress raken: dat ze vooral niet mag denken dat ze het niet kan.

In de klas zie ik het elke dag weer. Mopper ik, omdat het mij te lang duurt voor ik met de les kan beginnen, dan heeft dat weining effect. Het gesprek met de buurman of wat het ook is dat de kinderen in mijn groep bezig houdt op dat moment, is duidelijk interessanter dan mijn geklaag. Maar pak ik mijn zwarte whiteboard stift en vertel ik de kinderen dat ik een hartje ga zetten op het bord bij  alle groepjes die klaar zitten....dan is het in een mum van tijd stil en zit iedereen klaar voor de les. Want een hartje op het bord...dat willen ze allemaal wel!

Waar soms wel 30 kinderen, dag in dag uit, met elkaar in een beperkte ruimte verblijven, ontstaat er natuurlijk wel eens een ruzie. Voor een ouder kan het dan lastig zijn om in te schatten wat er nu precies aan de hand is en hoe je je kind het best kan helpen. In dit artikel lees je over de meest voorkomende oorzaken van ruzie in de klas.

Voordat, in de loop van groep 3, een kind kan gaan leren om "echte" sommen te maken in een werkboekje, moet het al heel veel kennen en kunnen. In dit artikel kun je lezen over welke vaardigheden een kind moet beschikken om een goede start met rekenen te kunnen maken.

Met opgetrokken schoudertjes zit ze tegenover me: "Eerst was ik een zonnetje en nu ben ik een maantje". "Wat betekent dat dan, als je een zonnetje bent?" vraag ik. Ze kruipt nog verder in elkaar en antwoord zachtjes "dat je goed bent". "En nu ben je een maantje?" , "Ja" zucht ze.

Woordenschat is heel belangrijk voor de denkontwikkeling van je kind. Kinderen met een grote woordenschat doen het over het algemeen beter op school, krijgen later betere banen en hebben het eigenlijk in alle facetten van het leven makkelijker. Waarom dit zo is, heb je kunnen lezen in de blog van vorige week. Heb je die gemist? Dat kun je hem hier teruglezen.

Vanmiddag heb ik mijn jongste mannetje afgezet bij de wenmiddag van zijn nieuwe school. Want na de zomervakantie is hij brugpieper! Nou ja…mannetje...hij is geen mannetje meer. Met versleten spijkerbroek, effen zwart shirt, zijn handen nonchalant in de zakken, en zijn gezicht op "wie doet me wat", lijkt het net alsof hij precies weet wat er van hem verwacht wordt. Wat done en wat not done is, heeft hij goed afgekeken bij zijn grote broer.En ik ben apetrots! Want ik weet hoe het voor deze bijdehante pre-puber allemaal begonnen is. Als weerloos mini-mensje, dat nog geen woord kon uitbrengen en nog geen idee had van die grote wereld, die hij nu voortdurend voorziet van zijn eigenwijze commentaar. Er is heel wat gebeurd in nog geen 12 jaar.

Ik vond het helemaal geen fijne tijd. Ik werkte in Rijswijk, op een leuke basisschool met leuke collega's. De reistijd er naar toe was alleen drie kwartier. Na mijn werk viste ik, hondsmoe, tegen zessen, mijn kinderen op bij de oppas. Uit de grond van mijn hart hopend, dat de oppas geen uitgebreid kletspraatje wilde houden...om vervolgens bij thuiskomst de kinderen meteen voor de televisie te zetten. Ik moest namelijk zorgen dat er zo snel mogelijk eten op tafel kwam. De kinderen moesten naar bed! De volgende dag moesten we er immers allemaal om 6 uur weer uit. Moe en gehaast mopperde ik tegen mijn kinderen, die voor mijn gevoel altijd te langzaam aten. Met lede ogen zag ik - dat ondanks al mijn aansporingen om toch vooral op te schieten, en al mijn gehaast en geren -  we "bedtijd" ook die avond weer niet gingen halen.

".....en ik weet zeker dat mijn kind de waarheid spreekt. Want ze weet dat ik het heel erg vind als ze liegt..." We zijn op de camping en voor mijn neus staat een zeer opgewonden moeder, die vastbesloten is het verdwenen zilveren armbandje van haar dochter terug te krijgen van mijn op dat moment 7 jarige zoon.

Het ziet er gezellig uit. Stijn en zijn opa zitten samen op de grond en bouwen met de blokken. Tot opa voorstelt om samen een hoge toren te gaan bouwen. De sfeer slaat gelijk om: "Nee" zegt Stijn en hij staat op en loopt weg. Opa weet wel dat Stijn moeilijke dingen liever uit de weg gaat. Juist daarom dringt opa aan. Hij wil graag dat Stijn het probeert en merkt dat hij het toch wel kan. Dat is goed voor Stijn zijn zelfvertrouwen. "Stijn, je bent toch al een grote jongen. Dit kan je heus wel." "We doen het samen, het is heus niet moeilijk!" Maar alle goedbedoelde aanmoedigen ten spijt, Stijn is onvermurwbaar. Het gezellige speelmoment is voorbij.

Je wilt je kind graag helpen met rekenen en daarbij aansluiten bij de manier waarop je kind het op school geleerd heeft. In dit artikel zal ik je uitleggen op welke manier je kind op school leert om plus- en minsommen te maken zodat jij thuis op de goede manier kunt helpen. 

Dana van 8 jaar zit heerlijk te spelen met haar Barbies als haar zusje Jasmijn bij haar komt staan. Jasmijn is pas 4 en kijkt gefascineerd naar het spel van haar grote zus. Dana wil echter niks van haar zusje weten-dat ze daar staat irriteert haar zelfs. Dat komt omdat Dana dit vaker mee heeft gemaakt en ze al precies weet hoe dit verder gaat.