Vanuit mijn werk bij En Route – waar ik materialen ontwikkel die kinderen én leerkrachten serieus nemen – kijk ik met belangstelling naar initiatieven waarin scholen hun eigen lesmateriaal gaan maken. Zoals dat van Neon, wat deze week uitgebreid in het nieuws was.
Dat raakt me, want het is precies waar ik al jaren in geloof: dat goed onderwijs begint bij mensen die weten wat ze doen en waarom.
Het idee dat leraren de regie terugnemen over wat er in hun klas gebeurt, vind ik fantastisch.
Materiaal dat van binnenuit ontstaat – uit echte lessen, echte kinderen, echte vragen – is meestal beter, duurzamer en menselijker.
En vergeet het kostenplaatje niet. De waanzin van weggegooide leerboeken, de enorme milieubelasting en al dat geld wat aan zoveel andere dingen uitgegeven zou kunnen worden- zoals meer handen in de klas, een waanzinnige schoolbibliotheek of leerzame excursies. Dat alles maakt het initiatief van Neon voor mij zo hoopvol.
Tegelijk voel ik iets dubbels.
Want dit is ook wat ik zelf al jaren doe: materialen ontwikkelen die werken, zuinig zijn, die kinderen serieus nemen en leerkrachten echt helpen. En ergens knaagt er dan een klein stemmetje dat zegt:
“Als dit allemaal groot wordt, blijft er dan nog wel ruimte voor mensen zoals ik?”
Rationeel weet ik dat die ruimte er juist meer komt.
Hoe groter de beweging richting eigenaarschap in het onderwijs, hoe meer behoefte er zal zijn aan makers die de praktijk écht kennen. Aan mensen die vanuit vrijheid kunnen denken en bouwen.
Ik ben dus heel blij met deze ontwikkeling.
En ik blijf tegelijk trouw aan mijn eigen pad: klein, zorgvuldig, vanuit de praktijk.
Omdat vernieuwing niet alleen van bovenaf komt, maar ook van onderop, uit de klas, uit het werk van één mens die denkt:
“Zo kan het ook.”
Vanuit En Route blijf ik op mijn eigen schaal bouwen aan datzelfde ideaal: onderwijs dat van binnenuit groeit, met ruimte voor vakmanschap, menselijkheid en denken.
Reactie plaatsen
Reacties